Eerder deze zomer blogde ik over het grillige verloop van het voorjaar en het volumeverlies in de Rhône. Kwantitatief ging het oogstjaar toen al te boek als slecht, maar kwalitatief zag het halverwege juli er nog potentie vol uit. De gevreesde juli-storm hield zich gedeisd en de neerslag was welkom. Helaas was dat zo’n beetje de laatste regen van de zomer.

Omdat augustus bijzonder warm en droog was, stagneerde het rijpingsproces. Bij zowel de syrah in het noorden als bij de grenache in het zuiden. Daarbij zijn de vruchten klein en bevatten ze weinig sap. De zoveelste ‘knik’ in de kabel. En hoewel men 2 weken eerder met oogsten is begonnen, moet die regelmatig onderbroken worden vanwege grote verschillen in de rijpheid van het fruit. Bij de meeste van mijn producenten is de oogst daarom nog altijd gaande.

Met wat regen, gevolgd door een Mistral, is er de laatste weken gelukkig wat verlichting gekomen. Het zal de druiven die nu nog hangen ten goede komen, maar het kan het oogstjaar als geheel niet meer redden. 2017 is té onregelmatig verlopen en kent té veel excessen om groot te zijn. Het is geen productief jaar; het is geen kwalitatief jaar; het is vooral een arbeidsintensief jaar.

De berichten over de kwaliteit verschillen overigens wel per gebied en per producent. Zo sprak ik twee weken geleden een positieve Jean Gonon uit Mauve (Saint-Joseph)  en ontving ik vorige week soortgelijke berichten van Nicolas Ferrand van Domaine Côtes des Rousses uit de Savoie. Aanzienlijk terughoudender zijn bijvoorbeeld Lionel Faury uit Chavanay en Christophe Billon uit Ampuis (beiden maken Condrieu en Côte-Rôtie). Puristen als Jean Michel Stéphan (Tupin et Semons) en Eric Texier (Brézème) laten er geen twijfel over bestaan. 2017 was ‘hardship’.

Mijn vrees: té gecorseerde wijnen met drogende tannine. ‘The proof is in the vat (not yet in the bottle)’ en producenten die de materie goed weten te managen (niet op zoek gaan naar extractie) zullen een prima eindresultaat leveren. Begin 2018 kunnen we de resultaten beter beoordelen.