Rond mei vorig jaar (zie de 19/5/18 post) schreef ik dat 2017 een oogstjaar is om jong te drinken. Niets bleek minder waar tijdens Découvertes 2019: een tweejaarlijkse handelsbeurs georganiseerd door InterRhône, de overkoepelende belangenorganisatie van Rhône producenten.
Op de beurs werden veelal 2016 en 2017 naast elkaar gepresenteerd, waardoor vergelijking goed mogelijk was. Doorgaans moet je voor het proeven van m.n. jonge Rhônewijnen enige tannine-tolerantie hebben, maar voor oogstjaar 2017 was dat niet nodig. Heerlijk sappig, geenszins drogend, doch minder van concentratie en lengte. Ronduit aangenaam drinken, beter dan ik had durven hopen. En zie daar, menig werkwijze voor 2017 is bijgesteld. Minder ontsteeld (omwille van zuren), met een enkele pigéage minder extractie beoogd en minder nieuw houtgebruik (of houtlagering zelfs nagelaten). 2017 Is weliswaar een oogstjaar met veel alcohol, maar gelukkig ook met voldoende zuren ter compensatie. Gewoon lekker!
2018 lijkt meer een zorgenkindje, hoewel de commentaren van producenten soms erg uiteen liepen. Zo meldde Franck Balthazar (Cornas) dat zijn 2018 veel gelijkenis toont met 2016 en 2014: bescheiden in alcohol en goed gebalanceerd qua zuren en sappen. Hij prefereert 2018 boven 2017. Eric Texier (Brézème) heeft het meer op met 2017. Mede door een lagere pH en overtuigende aroma’s schrijft Texier 2017 goede bewaarpotentie toe. Camille Nosworthy van Saint-Amant ervaart nauwelijks verschil in de oogstjaren. Haar wijngaarden liggen hoger in de Dentelles waar de nachtelijke afkoeling duidelijk effect heeft. Datzelfde geldt voor Domaine La Pourra: zijn Gigondas wijngaarden liggen op eenzame hoogte op de noordhelling en zijn nauwelijks gevoelig voor droogte en hitte. 2016 Is hier net gebotteld, and boy oh boy, wat een wijn. Ondanks een zelf opgelegd uitbreidingsverbod, wordt dit domein zeker opgenomen in de portefeuille.
2016 heeft verreweg de meeste bewaarpotentie van de drie genoemde jaren, daarover is iedereen het eens. Zeker in het zuiden. Ik speel daarom met de gedachte rood 2017 eerder naar voren te schuiven en 2016 extra fleslagering te geven. Van de meeste van mijn bewaarwijnen is de verkoop van 2015 net begonnen. Dat geeft me tijd om 2016 en 2017 te volgen en nader te beslissen. Maakt het importeurschap alleen maar interessanter.
P.S. Het eerste wit en rosé 2018 druppelt inmiddels binnen. Het gaat om niet-houtgelagerde wijnen die gemaakt zijn om jong te drinken en waar fris- en fruitigheid de beoogde smaakelementen zijn. Dat lijkt voor 2018 gelukt te zijn. Le Petit Scarabée blanc van Escaravailles, de witte Sablet van Domaine les Goubert en ook Lauzières’ Equinoxe rosé 2018 zijn prima. Voor de houtgelagerde versies heb ik mijn reserves. Op de beurs werden alleen vatmonsters gepresenteerd en misschien ben ik te voorbarig. Na de zomer zijn de meeste wel gebotteld en dan zullen we het weten. Niet dat er veel beschikbaar zal zijn…..!