De geschiedenis van Lauzières in Le Destet, Mouriès (zuidoosten van Baux de Provence) begint in 16de eeuw bij de Hugenoten die hier hun toevlucht zoeken. Begin jaren negentig bezoeken Jean-Daniel Schlaepfer en Gérard Pillon het domein. Een gezamenlijk avontuur was in 1982 met Domaine des Balisiers in Peney (CH) al begonnen. Na een 30 jaar durende transformatie van conventioneel naar biologisch en uiteindelijk biodynamische wijnbouw, waren ze toe aan een nieuwe uitdaging. Lauzières lijkt geknipt om hun biodynamische idealen te realiseren en te experimenteren. Ze kopen het domein in 1992 en gaan rigoureus aan de slag. In 2012 dragen ze de leiding over aan Pillon's zoon Christophe. De 31 ha wijngaarden, 25 ha olijfgaarden en 23 ha ‘garrigues’ (kreupelhout, lavendel, tijm, rozemarijn, rucola, pijnbomen, vijgen, amandel) vormen een prachtig contrast met de kalkstenen heuvels en zijn een streling voor het oog. Zoals te verwachten bij het aanrijden blijken de wijnen een streling voor de andere zintuigen te zijn. Niets wordt hier aan het toeval overgelaten en alles getuigd van het streven naar perfectie. Nachtelijke oogsten, vinificatie op eivormige vaten (omgekeerde amfoor van klei, zand en kalk waarin de wijnen een natuurlijk energiestroom houdt), een state-of-art wijnkelder, die in voorjaar 2015 nog is uitgebreid. Er is en wordt nog altijd flink geïnvesteerd in dit paradijs. Een groot deel van de wijngaarden is relatief jong, door herbeplanting van verwaarloosde gaarden na de aankoop in 1992 en de grote brand in 1999 die zo'n 2000 hectare in de omgeving vernietigde. Het domein onderscheidt daarom vier cuvées: Equinoxe en Solstice, beide AOC wijnen gemaakt van oude stokken en Sine Nomine en Asterie gemaakt van nieuwe aanplant. Indrukwekkend zijn ook de 8 ha in u-vormige trellis (om het effect van de zon te optimaliseren) met petit verdot (Bordeaux druif); een van de experimenten van Schlaepfer. Ik bezocht dit domein op zoek naar een verfijnde rosé. Equinoxe, gemaakt van uitsluitend ‘vin de goutte’ overtreft de verwachtingen, maar ik kon uiteindelijk ook geen weerstand bieden aan hun zeer volwaardige wit, het typisch Provençaalse rood en de fantastische olijfolie.