Met Rhône Value Wines richt ik mij op de hele Rhônevallei: van de oorsprong van de rivier in de bergen tot aan haar uitmonding in de Middellandse Zee. Verschillende verkenningstochtjes in het verleden naar de Savoie leidde steeds opnieuw naar Domaine Dupasquier.  Ondanks grondig veldwerk kon ik niets vergelijkbaars of beter vinden, daarom de toenmalige importeur benadert met de vraag of het mogelijk was om ook met hun wijnen te werken. Sinds 2011 maken ze deel uit van mijn portefeuille.

Vorig jaar heb ik het Savoie-aanbod uitgebreid met Côtes Rousses. Een klein domein in conversie van debutant Nicolas Ferrand, met strakke, pure wijnen. Daarmee contrasterend en complementair. Ook deze wijnen werden goed ontvangen. Het smaakte duidelijk naar meer.

Daarom afgelopen week opnieuw kamp gemaakt in de Savoie. Dit keer om ook Haute Savoie wijnen te proeven en met de gedachte een strakke brut, een karaktervolle chasselas en een goede pinot te vinden, bij voorkeur biologisch geproduceerd. Waarom deze missie (vooralsnog) niet is volbracht?

1. Biologisch werken in de Savoie / Haute Savoie is niet eenvoudig. Omringd door bergen, grote meren en de Rhône, met een kouder en vochtig klimaat, voelen schimmels (meeldauw en oïdium in het bijzonder) zich hier goed thuis. Ook is black rot een bekend probleem. Biologische gecertificeerde wijnproducenten zijn schaars, hun ijver bewonderingswaardig en hun wijnen, begrijpelijk, significant duurder.

2. Hoewel strakke wijnen al enige tijd ‘in’ zijn, in de Savoie is van deze trend geenszins sprake. Een beetje restzoet is een goed gebruik hier, zeker bij de ‘traditionele boeren’. Goed gedoseerd kan dat best interessant zijn, maar voor de brut die ik zocht, is dat juist onwenselijk. Deze zoektocht wordt vervolgd.

3. Vieilles vignes en sans soufre ten spijt, de geproefde chasselas toonde weinig karakter. Waarschijnlijk gaat een wijn van deze druif vooral goed samen met lokale keuken, te denken aan zo’n rijke fondue van bergkazen, en smaakt ze daarom alleen ter plekke ‘nice’. Eenmaal thuis gekomen viel er weinig lol aan chasselas te beleven. Deze wijn daarom van mijn wensenlijstje geschrapt.

4. Voor een pinot noir, die enigszins in de buurt komt van een fatsoenlijke basis Bourgogne, moet je niet in de Savoie of Haute Savoie zijn. Althans, zo ver mijn ervaring strekt. Hier is de pinot lichtvoetig, heerlijk aromatisch en zeker een plezier om ’s zomers licht gekoeld te drinken. Bovenal een wijn om, net als gamay, niet té serieus te nemen. Ik had nog de hoop om iets echt goeds bij de bezochte Zwitserse wijnproducenten te vinden, maar helaas. Kort samengevat: over-oaked of té weinig diepte. De mondeuse (wel een inheemse Savoie-druif) is wellicht een betere keuze voor uitbreiding van het Savoie-aanbod. Ik heb er een aantal geproefd en wil die proefervaring graag nog wat verbreden alvorens te beslissen.

Opvallend was dat bij veel van de bezochte adressen men flink getroffen is door de economische gevolgen van vier moeilijke oogstjaren op rij. Moeilijk in de zin van geproduceerde volume. In de Savoie ligt de maximale opbrengst per hectare weliswaar aanzienlijk hoger dan elders in de Rhônevallei. Het rendement van een jacquère gaat al snel richting de 65-70 hl/ha, terwijl de meeste van mijn Côtes du Rhône niet verder komen dan 40 hl/ha! Dat laat onverlet dat 40% productieverlies in 2017 ook hier hard is aangekomen. Met drie matige jaren voorafgaand hebben sommige boeren weinig vet meer op de botten. Men zoekt naar alternatieven (bier- en liqueur productie) of valt terug op het ouderlijk boerenbedrijf. De Savoie is immers producent van een aantal prachtige bergkazen: Abondance, Beaufort, Reblochon en niet te vergeten de Tomme de Savoie.

Ook in economisch opzicht loopt de Savoie duidelijk achter op de de rest van de vallei. Dit is echter een zeer autonome regio, die zich prima door de recente crisis heeft heen gesleept, en die deze moeilijk periode zeker ook zal weten te keren.